Guus

Veel landweggetjes van vroeger zijn nu afgesloten of verdwenen.

Vanaf mijn geboortegrond kon je rechtdoor naar een es wandelen, langs bramenstruiken kuieren en teruglopen over een ander paadje dat er gelukkig nog is. Ik kom daar regelmatig, probeer de sfeer van mijn jeugdjaren op te snuiven. Er is zoveel veranderd.

Ik passeer het huis van een jongen met wie ik, ruim zestig jaar geleden, op de kleuterschool zat. Wie zou er nu wonen?

Een man staat daar te bladblazen, ik trek de stoute schoenen aan: ‘Hier woonde ooit een jongen die Guus heette.’



Hij lacht. ‘Klopt, dat ben ik!’