Het Grijze Veulen telt af ...

Datum: 24 september 2025

Het verhaal van Het Grijze Veulen is geïnspireerd op een sage, een vertelling in de werkelijke wereld die speelt met de randen van ons bevattingsvermogen, het schijnbaar onmogelijke mogelijk maakt en daardoor tot onverklaarbaar wordt verklaard.

Is dat terecht?

De mens ziet zichzelf graag als de meest ontwikkelde vorm van leven op aarde. Wij zijn immers de enigen die weten dat we worden geboren, leven, doodgaan en daardoor tijd ervaren als in te vullen ruimte. Dit besef van leven, ons zelfbewustzijn, is de ziel van menselijk bestaan. Wij zijn uniek!

Is dat zo?

Ik houd van simpel. Als product van uit de oerknal vrijgekomen en door natuurkrachten aangestuurde materie kunnen we niet aan het ons meegegeven zelfbewustzijn ontsnappen, laat staan er bovenuit stijgen. De relativisten - nuchtere realisten - onder ons beseffen dat wij onszelf als superieur zien in de kosmos voor zover wij die kunnen waarnemen. Dat zal, mutatis mutandis, niet minder gelden voor andere organismen op deze wereld. Heelalhumor!

We zien materie met het blote oog, mits het groot genoeg is. Krachten kunnen we ervaren: we hebben licht nodig om de stof te kunnen zien, zwaartekracht om met de voeten op de grond te blijven. 

Is dat de juiste volgorde?

Vanuit de ontstaansgeschiedenis van het universum is het logischer dat onze levensvorm juist het product is van externe omstandigheden als de aanwezigheid van stof, licht en zwaartekracht; we hadden voor hetzelfde geld blind zwevend gas kunnen zijn.

‘There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy’, schreef Shakespeare in Hamlet. We proberen die ‘things’ te vinden en vatten, kunnen echter niet meer ontdekken dan dat de ziel ons toestaat.

Tenzij?

Tenzij het niet-waarneembare het behaagt die grens te passeren en zich met een doel binnen onze waarneembare wereld te manifesteren. Al was het alleen maar in onze eigen ziel.

Komen verschijningen vaker voor in weidse open gebieden dan in drukke straten? Ik denk dat het overal gebeurt, maar dat het in een overvol hoofd lastiger onderscheiden wordt. Ook de ziel heeft meerdere perspectieven van kijken, mits er ruimte en dus tijd voor is.  

In mijn in 2028 verschenen boek de zAligen wordt zo’n perspectief uitgewerkt vanuit de natuurlijke grondtoon A.

De ziel zoals hier bedoeld heeft niets van doen met een bovennatuurlijke macht die alles heeft geschapen en die we dus maar beter te vriend kunnen houden. Wie of wat gunt in godsnaam uit liefde een levensvorm naar de scheppers evenbeeld in de onverbiddelijk verstrijkende tijd en onverschillig acterende natuur waaraan we worden blootgesteld? Dat zou toch zielig zijn!

Sterker nog, wie vanuit de ziel kijkt, zal beseffen: in een wereld geschapen door een god bestaat geen religie.

Hoe dat zit? 

Laat Het Grijze Veulen toe.

Datum: 26 augustus 2025

In den beginne bestond het universum van de mensheid uit één verhaal. Nu zijn er ontelbaar vele, elk met een eigen doel maar alle op enigerlei wijze met elkaar verbonden.

Het prilste begin van de vertelling ‘Het Grijze Veulen’ is een briefwisseling tussen wereldlijke en geestelijke bestuurders, welke startte vandaag, 26 augustus 2025, exact 650 jaar geleden, op de feestdag van Maria-Tenhemelopneming. 

Vrome gelovigen fronzen direct de wenkbrauwen, nauwgezette feitencontroleurs scherpen alvast hun rode potloden, verontruste historici duiken naarstig in vastgelegde geheugens.

Romantici, geboetseerd door de onverbiddelijke onverschilligheid van tijd en natuur, reageren echter verheugd, wetende dat waarheid en fictie van alle tijden zijn, ruimte laten voor nieuwe verhalen, het grootste goed van de mensheid.

Een voorname drijfveer daarbij is de aanname dat de mens in staat is te ontdekken hoe alles precies zit. Zo zijn, en passant, humor en verdriet ontstaan.

Maar, hoe zit het dan met de begindatum van dit verhaal?

Datum: 10 juli 2025

Maart dit jaar. Wandelend op het landgoed ‘Hof Espelo’ in de Lonneker Marke, meen ik in het bosschage iets waar te nemen dat ik niet direct kan duiden, loop er in eerste instantie aan voorbij. Het laat me echter niet los. Langzaam daalt een besef in, mijn pas vertraagt, mijn gedachtestroom accelereert. 

Al tijden heb ik een verhaal in mijn hoofd rond Het Grijze Veulen. Sterker nog, er ligt net een eerste versie van het manuscript. 

Heb ik dat mysterieuze en, zoals het volksverhaal wil, normaliter onzichtbare wezen zojuist gezien? Ik wil het weten, keer terug op mijn schreden en … bekijk het filmpje onderaan deze webpagina.

Waarom gebeurt dit? Verschijnt het paardje om mij een hart onder de riem te steken? Of te waarschuwen voor mogelijke gevaren? Nee, dat geloof ik niet. Ik ervaar het als een extra aansporing de oude sage van Het Grijze Veulen met een doel naar het heden, naar de werkelijke wereld te halen.

Tevens inspireert het tot een hernieuwde blik op de ontwerptekst, die aan te passen, erin te schrappen en stukken te herschrijven. 

Eind juni 2025 is het herziene manuscript af, maar waar het de auteur vrij gemakkelijk valt een punt te maken, is het er een zetten in de regel een heel ander verhaal.

Op zoek naar bevestiging ben ik in juli 2025 terug op het Hof Espelo. En vind die. Het paardje is verdwenen, weer opgegaan in zijn natuurlijke omgeving. Het verhaal is klaar!

Ben ik de enige die deze verschijning kan hebben gezien? Dat lijkt me sterk. Ik kom tot de conclusie dat wat ik heb waargenomen het gevolg is van een manier van kijken. Dat is de kunst!

Op 9 juli 2025 draag ik het manuscript met de titel Het Grijze Veulen over aan Inanna van den Berg, initiatiefneemster van Ambilicious Uitgever.